Sintezijska umetnost
Sintezijska umetnost Vladana Radovanovića, lična poetika koju je moguće sagledati u okviru opšte teorije o višemedijskoj umetnosti, tema je razgovora sa tim umetnikom koji će 12. decembra biti održan u okviru programa Filmforum u Studentskom kulturnom centru u Beogradu, uz projekciju Radovanovićevih radova.
Radovanović razvija svoju ličnu poetiku od 1953. godine do kraja 60-ih, a potom opštu teoriju višemedijske umetnosti između 70-ih i 80-ih godina 20. veka.
Višemedijska umetnost, kao šira oblast kojoj pripadaju i pozorišna drama, balet, opera, gezamtkunstverk, film, video, vokovizuel, višemedijski performans, multimediji i drugo, postala je 2000. godine predmet magistarskih, pa doktorskih studija Univerziteta umetnosti u Beogradu. Njoj pripadaju sve pojave koje kombinuju najmanje dva raznočulna medija u opsegu uodnošavanja od puke istovremenosti do determinizma, u vidu objekta, instalacije, sekvencijelnosti sa živim izvođačima ili bez njih. I u sintezijskoj umetnosti, kao u jednom od modela višemedijske, mogu se kombinovati i neelektronski i elektronski mediji, ali isključivo na deterministički način. Nezanemarljivo, mada ne ultimativno obeležje sintezijske umetnosti, jeste zahtev za stvaranje iz jednog duhovnog centra.
Predstavljanje sintezijske umetnosti Radovanovića, uz moderaciju teoretičara umetnosti Saše Janjića, organizuju Filmforum, koji vodi Stevan Vuković, i Sekcija proširenih medija ULUS-a, odnosno višemedijski umetnik Vladeta Stojić.
Sazvežđa, 1993-1997; zvučno-izuelna partitura
U okviru ciklusa "Višemedijsko stvaralaštvo i umetnici", Sekcija proširenih medija ULUS-a i SKC predstavljaju stvaraoce u oblasti višemedijske umetnosti.
Polimediji, višemediji, transmediji, intermediji, prošireni mediji, kao i multimediji su alternativni termini kojima se mapiraju prakse, a koje još uvek predstavljaju izazov teoriji i istoriji umetnosti, u velikoj meri zarobljenim u okviru modernističke paradigme koja na naglašen način insistira na medijskim podelama u stvaralaštvu.
(SEEcult.org)
